Vondsten op Vrijdag: de wildernis in.

(deze week: Captain Fantastic, Into The Wild, de Hutterieten, Walden en De Plicht tot Burgerlijke Ongehoorzaamheid, en meer)

Met een verhuis naar het platteland, het villen van konijnen en het plukken van kippen (eigen kweek, uiteraard) probeerden mijn ouders begin jaren tachtig al anders te gaan leven - toen dat nog een kleine politieke partij was. Ondanks de bloederige herinneringen daaraan flirt ik ook regelmatig met dat verlangen, naar een eenvoudig leven in verbinding met de natuur. Minder consumeren en meer burgerschap. Minder hectiek en meer gewaarzijn. Meer menszijn en minder drukdoen.

Ter geruststelling en warmhouding van mijn half gerealiseerde dromen, verlies ik mij graag in documentaires, films, muziek en boeken over 'zij die de stap hebben durven zetten'. Zij die alles hebben achtergelaten. Zij die het anders doen.

1. Zoals Captain Fantastic, een heerlijke film met een heerlijke Viggo Mortensen. Ze zijn schaars, de films die ontroerend en slim, grappig en inspirerend zijn, dixit De Morgen. 

2. Of Escape to the wild, een documentaire over Britten die in het wild gaan wonen. De aflevering over een jong gezin dat bijna volledig zelfvoorzienend leeft, op een onbewoond eiland in de Zuidzee, is indrukwekkend. En hoe de moeder dan aangeeft dat ze het thuisonderwijs het allermoeilijkste vindt van hun geïsoleerde bestaan. Niet de tsunami's, niet het bemesten van haar moestuin met zelfverzamelde vleermuizenstront, maar het zelf lesgeven aan haar drie zonen dus. 

3. You've felt it your entire life. Je voelt al je hele leven dat er iets mis is met de wereld. Je weet niet wat het is, maar het is er. Als een splinter in je brein. Dat er meer is in het leven dan wat jou werd verteld. Dat je leven een groter doel heeft. 

4. En natuurlijk Into the wild - de film en ook de machtige soundtrack van Eddie Vedder. Society is mijn ontwaak-liedje, om elke dag wakker te worden met het besef dat ik niet in de tredmolen wil meelopen. Dat meer bezitten en meer verdienen en harder rennen niet het leven zijn. 

It's a mystery to me
We have a greed
With which we have agreed

You think you have to want
More than you need
Until you have it all you won't be free

Society, you're a crazy breed
I hope you're not lonely without me

5. Jeroen bij de Hutterieten. Jeroen Meus, de ideale Vlaamse schoonzoon en televisiekok gaat op bezoek bij bijzondere leefgemeenschappen. In deze aflevering is hij bij de Hutterieten, een protestantse geloofsgemeenschap in Canada. 182 mannen, vrouwen en kinderen leven in gemeenschap van goederen, eten samen, werken samen en delen alles. Ze zijn niet wereldvreemd, niet extreem principieel en niet zielig. Ze zijn wel vrolijk, stevig met elkaar verbonden en zelfs zakelijk slim.

6. Lat mie mor lopen, waarin Willem Vermandere zingt over zijn ontsnapping aan de wereld. "Mijn caravan ga ik verkopen. En mijn fiets is hersteld. Ik leer weer te voet lopen. De Côte d'Azur is afgezegd. Voor mijn verjaardag, ik wil niet pronken, krijg ik, en 't is heel binnenkort, een mooi paar nieuwe beste klompen. Ik ga niet meer mee op wintersport." Zo simpel kan het leven zijn: een lief dat je graag ziet, dansen, vrijen en langs de straten lopen.

7. Get out of the materialism trap NOW. Dit filmpje is wat militanter, maar het raakt ook diep. Als je ziet wat wij veroorzaken door ons verlangen naar spullen en hoe blind we zijn voor de gevolgen van onze koopzucht. Het moet dringend anders, en dit is een hele krachtige uitnodiging daarvoor. Alleen zijn de beelden wel erg stereotiep en generaliserend: daar ben ik het dan weer helemaal niet mee eens. 

8. En tot slot: ik lees en herlees en herherlees Walden, waarin Henri David Thoreau een jaar lang in een hut aan een meer gaat wonen. Zijn vlijmscherpe analyse van wat mis is in de samenleving waarin hij leeft , is ook vandaag (163 jaar later!) nog verbazingwekkend actueel. "Wanneer ik om een kledingstuk van een bijzondere vorm vraag, vertelt mijn naaister mij ernstig: ‘Zo maken ze ze nu niet’, waarbij ze geen enkele nadruk legt op dat ‘ze’, alsof ze zich beroept op een even onpersoonlijke autoriteit als de Schikgodinnen, en dan vind ik het moeilijk om te laten maken wat ik nodig heb, eenvoudig omdat zij niet kan geloven dat ik meen wat ik zeg; dat ik zo onbezonnen ben."