Willen wat we werkelijk willen.

Ik weet wel dat ik niet werkelijk spijt zal hebben van het feit dat ik meer rommel had moeten kopen, op mijn sterfbed.

Maar het is zo moeilijk. Zit ik vast, in wat Seligman de 'hedonistische tredmolen' noemt? De neiging om ervaringen na te jagen die ons een korte piek van geluk bezorgen, zodat we steeds opnieuw blijven proberen en uiteindelijk geen werkelijke tevredenheid bereiken?

Het is niet zo simpel om die instelling te veranderen: ik kan niet gewoon de standaard instructies voor het leven weggooien en dan blind een nieuwe, betere set instructies volgen. Ik blijf dingen doen die niet overeenstemmen met hoe ik het leven zie, en met wat ik vind dat ik zou moeten doen. Automatisch, ongewild lijkt het soms.

You can't just cross out "work hard and spend money" and pencil in "emphasize relationships and do service".

Because what about joking around and having fun and going on adventures and being kind of naughty? What about having a little edge (or a lot of edge)?

(Colin Beavan, de No Impact Man, in "How to be alive")

Dat wil ik: dat er ook een hoek af is. Niet principieel, strikt en altijd congruent. Ook speels, inconsequent en stout. In plaats van de puntjes van andermans tekening te verbinden, wil ik mijn eigen punten verbinden. Ik wil die stem vanbinnen volgen, vanwaar mijn eigen 'instructies' kunnen komen. Want alleen mijn eigen set richtlijnen, mijn eigen missie en overtuigingen, geven mij genoeg motivatie om het anders te gaan doen. Moeilijke dingen hebben intrinsieke motivatie nodig, redenen van buitenaf zijn niet krachtig genoeg.

Het gaat niet over het onderdrukken van je verlangen, schrijft Beavan, maar over het voeden van je wijsheid. Het gaat niet over geen dingen meer willen. Het gaat over die dingen willen die ons werkelijk blij maken.  Geld, spullen en status zijn niet wat we zouden moeten willen, want 'hebben' maakt niet gelukkig (onderzoek van Tim Kasser: mooi uitgelegd in dit korte filmpje!). Materialistische en externe doelen najagen neemt tijd en aandacht weg van de niet-materialistische doelen die ons werkelijk gelukkig maken. Externe doelen leiden naar keuzes die ons minder tevreden maken.

Dat 'moeten willen' is een interessante, want daar zit vaak het verschil tussen wat we vinden dat we zouden moeten doen en wat we eigenlijk doen. Ik vind dat ik zou moeten willen fietsen. De auto is immers vervuilend, onnodig voor kleine afstanden. Maar helaas, ik wil vaak niet fietsen. Ik wil meestal droog, warm en comfortabel met de auto rijden. Tot mijn eigen spijt en schuldgevoel. Net zo vind ik dat ik ervan zou moeten houden om onder de mensen te zijn. Een workshop geven, een lezing, cliënten coachen: ik zou het graag willen willen. Maar ik wil het niet, ik loop er vaak op leeg, het is niet waar ik blij van word (en blij is meer dan blij).

Daarom ben ik niet zoveel met hoe anderen hun 'anders leven' invullen, hoe waardevol dat ook is. Het kan alleen een inspirerend voorbeeld zijn, niet mijn nieuwe handelingsplan. Ik zal mijn eigen innerlijke gids moeten vinden, mijn manier om betekenisvol te zijn én te doen waar ik energie van krijg en tevreden van word. 

Hoe ontdek ik wat dat is?  Wat als één van de redenen dat ik niet altijd meer kan horen wat ik zelf denk en wil, is dat mijn hoofd vol zit met het gebabbel van anderen? Door internet, tijdschriften, boeken en gesprekken word ik de hele dag door 'opgevuld' met stemmen. Zoveel en zo luid dat mijn eigen stem overstemd wordt?

En is de media inderdaad een "ontevredenheidsmachine", met als bedoeling ons ontevreden te maken met wat we nu hebben? We krijgen telkens een "+1" te zien, volgens Leo Bormans. Alles en iedereen in series, reclames, artikels en programma's is net een tikje mooier, beter en tevredener dan wij. Dat geeft een systematische ontevredenheid, bedoeld om ons ertoe aan te zetten nieuwe dingen te willen én te kopen.

Het geluid van die ontevredenheidsmachine is zo luid dat we die stille stem vanbinnen niet meer horen, die ons vertelt wat werkelijk belangrijk voor ons is.

Dus, een media-vasten? Een week, dat durf ik nog wel aan, dat is overzichtelijk. Een week zonder lezen, surfen, blogs verkennen, scherm kijken, podcasts luisteren, pinteresten. Een week ook zonder voortdurende conversaties?

Kan ik dat, zonder een week in een kast onder de trap te gaan zitten? Met wat uitzonderingen voor de toestellen die nodig zijn misschien, mijn mail enkele keren beantwoorden bijvoorbeeld. En met andere plannen voor de tijd die vrijkomt, activiteiten om van te genieten (schrijven, wandelen, koken, misschien zelfs iets maken zonder pinterest-tutorial?!).

"Houd een beknopt logboek bij van je gemoedstoestand en van wat je ontdekt", adviseert de No Impact Man. Komt in orde, en ik beloof er u hier zelfs mee te komen onderhouden. Ik start zaterdag. Wie mee wil vasten is welkom, al is een groep oprichten op Facebook er niet bij, dat is helaas helemaal niet "smoke what you sell".