Als het de bedoeling was geweest dat we standvastig waren, hadden we wortels gekregen in plaats van voeten (of hoe je je zwaktes verkoopt als doordacht en voordelig)

"Ik vind jou wispelturig." zegt ze. "En bovendien lijk je dat niet erg te vinden." Goh. Daarnet nog niet.

"Ga je nu toch studeren?" zegt hij. "Ik dacht dat je niets meer met dat talent-gedoe wilde? Jij hebt een aan-uit-relatie met je plannen." Goh. Ik ben een knipperlicht.

"Jij bent een praatjesmaker.' zegt ze. "Ik dacht daarnet: wanneer gaat ze nu eens stoppen met uitleggen?!" Goh. Ik praat teveel.

En toch wil ik nóg iets uitleggen. Een verandering van gedachten, een wispelturigheidje. Want ergens half december stormde het, in mijn hoofd en in mijn hart. Ik had behoefte aan doortastende keuzes. Nochtans weet ik wel beter, of tenminste, nochtans ken ik deze quote:

“Hak nooit een boom om terwijl het stormt. Of: neem geen drastische beslissingen in hevige tijden.”

Maar ik deed het toch, ik hakte al mijn bomen om.

En trouwens, ter verdediging: er zijn plannen die je niet kan beoordelen zonder ze een beetje uit te voeren. Ik kan aan mijn keukentafel niet voelen wat het zal betekenen om te schrijven over transitie en nieuwe antwoorden (valt tegen). Of hoe het zal zijn om voor het laatst een leertraject voor coaches te begeleiden (valt ook tegen). Of hoe hard ik mijn obsessie met de positieve psychologie zal missen (hard dus).

Ik had het mis toen ik beweerde dat ik niet zo geweldig geïnteresseerd ben in opnieuw gaan studeren, dat ik voorlopig geen goesting meer heb in werk over talent of positieve psychologie. (al vind ik dat het woord voorlopig hier toch een beetje mijn gezicht redt)

Er zijn geen leugens in mijn hoofd. Oké, misschien is dat gelogen. Maar 't zijn wel leugens die ik geloof. (Roosbeef)

Ik weet gewoon vaak niet of ik het juiste pad insla, voor ik de eerste bocht om ben. In september ga ik in Cambridge toegepaste positieve psychologie studeren. Echt waar. En ik ga delen en creëren wat ik daar leer en wat ik lees. Ook echt waar.

Want hoe wiebelig mijn fascinatie voor het schrijven over positieve psychologie soms ook is, ze komt elke keer terug. Een beetje zoals vriendschap. Of blijdschap.